Woensdagmiddag ben ik altijd vrij en toen ik thuiskwam vond ik Lars afwezig op de grond liggen. Op mijn roepen stond hij op en liep hij naar buiten. Een paar meter van de achterdeur zakte hij opeens door zijn achterhand en viel hij om. Ik kon hem net op tijd grijpen bij zijn hals en terwijl ik dat deed, zag ik zijn ogen wegdraaien en werd hij helemaal slap. Ik schudde hem door elkaar en riep zijn naam. Na een paar seconden kwam hij bij en na een minuutje was hij weer bij zijn positieven. De dierenarts die ik direct belde dacht dat het kwam door de antibiotica. Deze pillen had hij de avond ervoor en dezelfde ochtend geslikt. Gedurende de dag knapte Lars steeds verder op. Hij was wel moe en lag veel te slapen, maar reageerde wel overal op. 
Onno besloot toch die woensdag nacht beneden te slapen. Gelukkig, want Lars had een hele slechte nacht. Hij werd steeds afweziger, reageerde vrijwel nergens meer en was heel erg apathisch. Halverwege de nacht dachten we dat hij zou overlijden...hij was zover weggezakt.Tegen de ochtend knapte Lars echter weer op. Ieder uur werd hij beter. Dit zette zich op donderdag door.... 's middags was hij eigenlijk weer de oude.
Na overleg met de dierenarts de medicijnen voor zijn prostaat weer hervat en de antibiotica achterwege gelaten. Dit ging prima.
De vrijdag verliep als vanouds. 's Ochtend wandelen en heeft hij zijn bak leeg gegeten. 's Middags een ommetje, 's avonds opnieuw zijn bak leeg gegeten. 's Avonds een kort ommetje want het plenste van de regen. Na dit ommetje ging hij op de bank liggen slapen. Dit was ook vaste prik.
Onno ging rond half vijf die nacht naar beneden en vond Lars. Overleden aan een hartaanval.
De 2e hartaanval. Op woensdagmiddag heeft hij, achteraf gezien, ook waarschijnlijk een hartaanval gehad. Gezien zijn leeftijd, was dit teveel voor hem.
Lars was een vreselijk lieve hond.
Zijn plaats is nu leeg.
Lars is 13 jaar geworden.
We missen hem nu al!
Dag Lars, xxxx
.jpg)
