Eindelijk!

Na bijna 3 jaar, veel verdriet, weinig hoop, veel geld en veel oefenen, was het op 1e kerstdag dan zover. Aike en Bear zouden weer in het tweespan gaan. Gelukkig werkte  het weer mee. Het was windstil, prachtig zonnetje en niet al te koud.

Het tweespan tuig hing boven in het vet. Naar beneden gehaald, stof eraf geveegd en buiten gehangen. Onno was bezig met de koets. De vierspan pony koets moest weer worden omgebouwd naar tweespan paard. Met name de langboom moest veel langer. Het is bij ons altijd iets van uitersten, van kleine pony's naar hele grote paarden. Het zou achteraf handiger geweest zijn als we iets grotere pony's en iets kleinere paarden gehad hadden..... maar ja, het is anders gelopen.

Bear en Aike opgetuigd. Dat was wel weer even wennen. Wie had welk tuig ook alweer en wie stond ook weer aan welke kant. Ik miste een hoofdstel, verdorie, waar was dat gebleven???? Gelukkig vond ik het al snel. Toen miste ik nog een bit, maar ook dat was gelukkig snel gevonden.

De paarden voor de koets gezet. Bear was wat kriegelig, maar dat kan hij wel vaker zijn. Omdat het kerst was wilde ik eigenlijk het bellentuig op doen, maar vanwege Bear zijn kriebeligheid daar maar vanaf gezien. We zijn het erf afgestapt, maar de lengte van de strengen en de broek was niet naar mijn zin. Op de hoek gestopt en de boel versteld. Gelukkig kenden ze "HO" nog erg goed. Dat is bij hun nooit een probleem geweest.

Op een recht stuk nog wat gedraafd. Ik durfde niet goed met ze het graspad op, daarvoor liepen ze nog wat te onwennig. Ik had geen zin in druk gedoe. Niet dat ik ze niet kan houden, maar dat wil ik voor Aike's been nog niet. Hoe rustiger, hoe stabieler, hoe beter het nog is en gaat. Dus gekozen voor heen langs het parkeerterrein en terug langs het fietspad door de duinen. een vertrouwd rondje. Op het parkeerterrein een stukje gedraafd. Dat gaf zo'n fijn gevoel. Om na al die tijd en al die ellende met Aike, hem weer naast Bear te zien draven! Geweldig!

we zijn ook drie stellen wandelaars tegengekomen, die alle drie riepen "wat mooi zeg!". Dat hoorden we vroeger ook altijd al. Aike en Bear samen is door hun grootte en zwarte gestalte altijd erg indrukwekkend om te zien. Iedereen gaat ook altijd voor ze aan de kant. Iets wat ik met de pony's overigens nooit heb....dat ze aan de kant gaan, bedoel ik dan.

Bear bleef een beetje kriegelig, omdat de langboom toch eigenlijk net even te kort was en Aike af en toe tegen de koets aan liep. Maar verder was het heerlijk.
Aike vond het ook leuk, hij had constant zijn oortjes erop en had flink de pas erin. Ik vraag me af of hij nu beseft dat hij weer goed is.....of hij daar ook blij mee is, of dat hij het gewoon accepteert .....
Na een goed half uur weer richting huis gegaan.

Conrad heeft inmiddels een verlengstuk voor de langboom gemaakt, dus dat is ook opgelost. Komend weekend gaan we weer een stukje!