Kus Doerrie!

In 2007 had ik een nare ervaring die me in het ziekenhuis deed belanden. Door het contact met een medepatiënt kwam ik in aanraking met de Welsh Mountain pony. Polly was de eerste die bij ons kwam wonen, een spierwitte dames-pony. Omdat we 1 pony voor de koets maar zozo vonden, gingen we op zoek naar een tweede... die vonden we in de kop van Noord Holland, Doerak. Doerak had al ervaring met het mennen. Hij kwam uit een vierspan dat ook internationaal wedstrijden had gelopen. Doerak kende letterlijk "het klappen van de zweep" bij samengestelde menwedstrijden.
Met Polly vormde hij een superspan. Soms wel eens wat te enthousiast.

Doerak was slim, heel slim. Er zat echt een koppie op. Doerak had ook humor. Veel paarden en pony's hebben een gelijkmatig stabiel karakter, dat meestal min of meer hetzelfde  is. Doerak niet, die kon je uitlachen en ook boos zijn. Hij ontsnapte uit zijn stal en dook onder het draad in de wei door. Hij wilde altijd mee. Je kon niet boos op hem zijn.

Toen we begonnen met vierspan rijden, stond hij uiteraard voorop. Hij heeft ons op weg geholpen met de wedstrijden, omdat hij wist hoe het moest. Hij liep ieder poortje in dat hij tegenkwam (soms, in zijn enthousiasme, ook wel eens de verkeerde....) en duwde zijn maat tussen de pionnen door, om ze maar niet aan te raken. Doerak was dol op wedstrijden, hoe meer publiek, hoe mooier hij het vond. Ik weet zeker, dat we zonder Doerak nooit zo snel het vierspannen onder de knie hadden gekregen.

Door een ongelukkig aangekomen trap van een andere pony tegen zijn schouder, kreeg Doerak artrose en liep niet meer helemaal rad. Zijn laatste wedstrijd in Oosterland met het vierspan heeft hij gewonnen! Daarna besloten we hem met pensioen te laten gaan. We zijn nog met hem naar de kliniek in België geweest, maar daar konden ze ook niets aan de artrose doen. Het grappige was dat ze hem daar Douraque noemden!

Drie jaar geleden verhuisden Polly en Doerak naar Jetty en Danielle in Drenthe. Daar hebben ze genoten van de goede zorgen van "alles puur paard". Regelmatig hebben we ze opgezocht en nog ritjes met ze gemaakt. Polly hebben we al eerder moeten laten gaan, waarna Doerak  aansluiting vond bij ons andere oude paarden Black en Troy.
Helaas ontwikkelde Doerak insulineresistentie en samen met de hoefbevangenheid werd het lopen voor hem steeds pijnlijker en moeilijker. Op 14 maart hebben we besloten dat het genoeg was. Ik hoop dat hij ergens Polly weer heeft ontmoet en dat ze samen weer kunnen grazen en af en toe weer kunnen racen.

Kus Doerrie!!! xxx