Ik mis mijn hond....

 Het is nu half februari en ik mis Silke. Piper is niet zo'n buiten hond, zeker niet als het koud is. Ik kan me daar ook wel wat bij voorstellen. Als je in Nigeria geboren bent, is Nederland vaak koud. En koude hebben we gehad. Sneeuw en tot minus 7 vorst, zelfs in Ouddorp.

Dus Piper wil weer naar binnen als ik de pony' s ga voeren, mest ga ruimen, of buiten aan het rommelen bent. Silke was dan altijd in mijn buurt. Ze lag op haar vast plekjes, zodat ze me kon zien en soms, uit mijn ooghoek kijkend, denk ik nog dat ze daar ligt.... ook was het wel geruststellend dat ze bij me in de buurt was. Het gaf een veilig gevoel. Niemand kon me benaderen zonder dat ze dat zag en aansloeg. Nu loop ik vaker alleen op het erf...... gelukkig wordt het weer langer licht!

Voorlopig komt er geen 2e hond. We houden het even bij alleen Piper. Het is rustiger in huis, makkelijk met de camper en als we weg gaan. Bovendien werken we allebeide veel thuis, dus alleen is Piper zelden. 

Piper is wel meer Onno's hond. Mij vindt ze ook wel leuk, maar Onno is leuker! Ach, je moet je plaats weten in huis...... ;-)

Het is nu 23 februari, ruim een week geleden lag er nog sneeuw en werd er geschaatst. Nu is het voorjaar en wordt het morgen 17 graden. Ik heb dit liever! Op naar het voorjaar. Helaas is dat virus er nog en zitten we in lockdown, maar vooruit, we moeten maar kijken naar wat wel mag en gelukkig kunnen we nog mennen.