afscheid Polly en Doerak

Polly, die eigenlijk Whitsen heet is van Aart en Sari de Bruin geweest. Aart, inmiddels 85 jaar heeft vroeger met Whitsen gemend en  de pony was zo'n beetje hun troetelkind. Ruim 6 jaar geleden kon Aart niet meer voor haar zorgen en is ze bij ons gekomen.

Whitsen is door Emelieke omgedoopt tot Polly. Emelieke was toen 4 jaar oud en Polly was voor haar een makkelijkere naam.
Regelmatig zijn Aart en Sari nog bij ons op bezoek geweest. Zakje appeltjes mee voor de pony's, een lekker taartje voor ons.
Afgelopen week ben ik bij ze op bezoek geweest om te vertellen dat Polly en Doerak naar Drenthe gaan. Ze vonden het geweldig, weer een goed tehuis waar Polly samen met Doerak naar toe kon.

Maar er moest natuurlijk nog een bezoekje komen. Zaterdagmiddag kwamen ze, gebracht door goede kennissen, in de 20 jaar oude auto van Aart, die er nog steeds piekfijn uit zien (BMW 7 serie). Zakje appeltje mee en voor deze gelegenheid een speciaal taartje "Whitsen bedankt".  Het taartje is inmiddels al op en smaakte heerlijk.

Zelf hebben we ook nog wat foto's gemaakt van deze twee geweldige pony's. We gaan ze volgende maand al opzoeken. Ben wel benieuwd of ze ons na een paar weken nog herkennen of dat het is "uit het oog, uit het hart"..... geen idee hoe dat werkt bij paarden.
Doerak kent "Kus" en dan krijg je een lik over je gezicht! Het blijft een vreselijk grappig paardje, een echte Doerak!

min 2 plus 1

Een paar weken geleden kwam een vraag via een vriendin van een vriendin, heb je geen betrouwbare pony over? Nou “ over”  heb ik niet gauw iets, maar bij doorvragen kwam er toch 1 pony, of eigenlijk 2 pony’s in beeld: Polly en Doerak. Men zocht namelijk brave men-pony’s die ook aardig in de omgang zijn, knuffelbaar zijn, gezellig doen, uiterst betrouwbaar zijn, nergens bang voor zijn.... Polly is nu 19 jaar en de wedstrijden worden wat zwaar voor haar. Ze werkt keihard, komt helemaal bezweet aan en ik zou toch met haar over 1-2 jaar willen gaan stoppen. Voor recreatief gebruik kan ze nog jaren en jaren mee. Doerak mag, door de artrose in zijn schouder, niet meer met de wedstrijden mee. Eenmaal warmgedraaid, loopt hij goed, heeft er nog veel plezier in en kan met zijn 12 jaar ook nog heel lang mee. Bovendien zijn ze als tweespan ook helemaal op elkaar ingespeeld.

Een telefoontje naar Drenthe: “ ja, deze willen we heel graag hebben!”

Overleg met het thuisfront, want dan zouden we geen vierspan meer hebben, zouden we op zoek moeten naar een nieuwe pony en zouden we met een nieuwe pony toch een beetje terug bij “ af’ zijn en dat terwijl  het span op dit moment supergoed loopt. Na een paar nachten nagedacht te hebben, hebben we besloten om toch voor deze optie te gaan. Het feit dat Polly en Doerak het bij de nieuwe eigenaren supergoed zouden krijgen, ze bij elkaar zouden blijven en daar ook in beweging zouden blijven, heeft de doorslag gegeven. Het nadeel is dat Drenthe “ ver weg’  is, maar och wat is afstand in Nederland.

Tweede paasdag gaan ze die kant op. Wij zullen ze missen, of ze ons ook zullen missen....... ik betwijfel het......

 

Dus op zoek naar een nieuwe pony. Menpony’s van 1.22 m, ouder dan 5 jaar, die er ook nog mooi uit zien, goed beleerd zijn, stoer zijn, koel in het hoofd, tja die wil iedereen wel hebben, dus heel Nederland afgebeld, maar niet gevonden.....

Jong spul koop je voor een appel en een ei, maar dat wil ik niet.

Merries, onbeleerd, wel wat ouder, ook genoeg te koop, maar ook dat wil ik niet. Joey is hengst en met Polly gaf dat al problemen genoeg.

Uiteindelijk in Friesland vonden we een geschikte pony. Iets te jong nog, maar wel netjes beleerd en goed opgevoed. Hengstje, schimmelkleur met zwarte manen en staart. Wordt uiteindelijk ieder jaar witter, zodat dat op zich ook goed past bij de andere pony’s.

 

Afgelopen woensdag hebben we hem opgehaald. Met de vrachtwagen “ all the way”  to Friesland. Het transport was geen probleem. Het beestje liep zo de auto op en de hele weg terug hebben we hem niet gehoord.

Inmiddels is hij er een paar dagen en keert de rust langzamerhand terug. Joey vond het maar niets, zo’n indringer. Doerak liet ook van zich gelden en de rest wilde graag kennismaken. Hoop geren en geschreeuw (gelukkig was ’s nachts alles rustig!), zoals dat bij paarden gebruikelijk kan zijn.

Het is grappig zoals pony’s een nieuw tehuis met nieuwe regels zich snel eigen maken. Volgens mij vindt hij het wel ok bij ons. De vreemde namen die de engelse Welsh pony’s altijd hebben, leggen we altijd in de kast, we verzinnen een nieuwe, korte naam. Een andere klank dan de andere pony’s, zodat ze in het span hun naam goed kunnen onderscheiden.

Maak kennis met Storm!

 

 

 

Weer eens op Aike!

Ik had het al een tijdje in mijn hoofd, om weer eens op Aike te gaan zitten. Deze week was het op een avond prachtig rustig weer, een zonnetje erbij, dus ik mijn rijbroek opgezocht. Die lag verfrommeld ergens achter in de kast. Mijn rijschoentjes vond ik onder in de kast en de chaps lagen er gelukkig naast. Van boven een zadel gehaald. Maar welke was ook weer van Aike? We hebben vier Daaleman zadels en allemaal zwart. Vroeger pakte ik altijd blindelings de goede voor elk paard, maar nu moest ik verdorie toch even goed nadenken.....

Een hoofdstel hing er ook nog, maar waar waren de bitten? Niet te vinden, dus maar eentje uit het menhoofdstel gehaald.

Afgelopen december toen we Aike weer voor het eerst het mentuig voor het tweespan oplegde, werd meneer goed boos. Oren plat, grommen en met zijn voorbeen meppen! Dus ik dacht, als ik met het zadel aankom, zal dat vast niet in goede aarde vallen..... Maar dat viel mee. Alleen tijdens het aansingelen gingen de oren plat in de nek.
Een groot houtblok gezocht, om op te gaan staan tijdens  het opstappen. Ik ben niet meer zo soepel en met die artrose in de linkerknie is de kracht er ook grotendeels uit. Een groot massief houtblok (ooit gekregen van de buurman) is dan een handig hulpmiddel.
Aike er naast geparkeerd. Onno hem goed vastgehouden en ik erop geklommen. Tjonge wat is dat beest toch groot! Beetje onwennig voelde het wel. Aike vond het ook wel raar, die liep heel heel heel voorzichtig het erf af. Echt voetje voor voetje. Eenmaal op de straat ging het beter.

We zijn naar Paul op het einde van de straat gestapt. In de bak daar was Nanja aan het rijden, gezellig even staan kletsen en toen weer terug naar huis. De laatste 100 meter zelfs een stukje gedraafd. Ook dat ging erg goed. Aike vond het duidelijk leuk, die gedroeg zich weer als een echte toerist en moest alles weer even goed bekijken.
Binnenkort weer eens richting strand stappen.....

We zijn weer samen op pad!

Dat voelt goed!