zaterdag 19 mei 2018

Pech....

Tja, dan is het opeens half mei en dan zit je op je kont met een gebroken vinger. Domme pech. Twee weken geleden wilde ik Silke tot de orde roepen en bleef met mijn vingers achter haar halsband haken. Ik hoorde het knakken..... en dan zit je opeens is het weekend met je rechterhand in het gips.
Helaas stond de vinger scheef en moest ik nog geopereerd worden ook. Op zich wel een hele ervaring. Wat ik dacht eigenlijk, hoe spannend kan het zijn, een gebroken vinger.....maar je wordt behandeld alsof het een zware operatie is. Infuus, hartbewaking, operatiehemd....net echt allemaal ;-)
Maar goed. Totaal geen pijn gehad, ook naderhand niet. Volgens de chirurg is een operatie zelfs beter, omdat er nu een plaatje inzit met schroefjes die het bot bijeen houden. Je mag daarna meteen weer bewegen. Bij zes weken in het gips, is alles stijf en stram en is de kans groot dat je een stijve vinger overhoudt. Nou, dat moeten we bij het mennen helemaal niet hebben....
Nu al de eerst fysio achter de rug en ik kan best veel al. Mag alleen niet belasten en dat is met al het spul hier, best lastig.
Maar de eerste week zit er op, nog 5 te gaan.

Vlak voor het breken van mijn vinger onze eerste wedstrijd in Kootwijkerbroek gehad. Heerlijke week gehad op de Veluwe. Prachtig weer. Pony's lekker in de wei. Bovendien met onze nieuwe camper!!! Die beviel prima.
Goede dressuur proef gereden. Onze debuut in de M en de pony's liepen netjes. Het veld was alleen erg nat en de ondergrond zoog de koets helemaal vast. Ze kregen bij het "achterwaarts" de  koets dan ook niet in beweging. Dat leverde een 2 en een 3 op. Nou ja, daar konden ze ook niets aan doen.
De vaardigheid was een zooitje. Bij de eerste 8 poortjes reed ik 5 ballen eraf. Dat doe ik normaal nooit, ik begreep er ook niets af... Joey brak ook nog een keertje uit.... het leek helemaal nergens op. Ik had iets van 33 strafpunten. Naderhand bleek dat onze spoorbreedte niet aangepast was. Het stond veel te nauw. Helaas kwamen we daar te laat pas achter, zodat we geen protest meer konden aantekenen. We hebben het niet gemerkt. Nou ja, dat overkomt ons ook eenmaal, de volgende keer letten we daar ook op.
De volgende dag bij de marathon kregen we een discussie met de dierenarts. Ze zag een "hupje" bij Juno. Niet steeds, maar af en toe. Na het wegtraject was het niet erger geworden maar ook niet weg en mochten we toch met de hindernissen starten.  Ik zag het hupje zelf ook, maar kon ook niet zeggen wat het nou was. We hebben besloten om niet te starten. Het was de eerste wedstrijd van het seizoen en ik had geen zin om een blessure bij Juno op te lopen. Mijn oom en tante waren gekomen om een filmpje van ons te maken, dus dat was wel jammer. Maar we zijn 's avonds nog gezellig met z'n allen uit eten gegaan.
Gelukkig was Juno de volgende dag weer ok en hebben we met Conrad nog een leuke rit over de Veluwe gemaakt. Het "hupje" heeft onze smid opgelost. Dat had te maken met scheef afslijten van de hoefjes. Dat is nu gecorrigeerd.

Door mijn gebroken vinger zijn er voorlopig geen wedstrijden. We proberen de pony's in conditie te houden en over 2-3 weken, als het bot weer wat sterkte heeft en de eerste controle heeft plaatsgevonden, wil ik toch weer gaan rijden...

Na mijn griep en longontsteking nu dit..... al met al geen goede eerste helft van 2018. Dan heb ik het ook nog niet over het verlies van Bear en Doerak. Ik ga nu weer een betere tweede helft!!

dinsdag 3 april 2018

Lange winter

Wat een lange winter... ik heb er schoon genoeg van. Gelukkig lijkt het aan het einde van deze week de goede kant op te gaan. Ik heb toch het idee dat de seizoenen wat aan het verschuiven zijn. Het is vaak nog mooi weer in oktober en november en de lente begint pas eind april..... Ik had verdorie zelfs nog sneeuw op mijn verjaardag!

Afgelopen zaterdag hadden we met de menvereniging " Vier-in Een" onze eerste rit, de voorjaarsrit. Met 11 koetsen, 35 deelnemers en 16 paarden en pony's was het een leuk clubje. Het weer zat, na alle slechte voorspellingen, mee. Een flauw zonnetje en geen wind. Prima rit en heel gezellig.
De pony's zijn weer in training. Ook de lessen bij Piet hebben we weer opgepakt, die heeft ons met de nieuwe proef weer een heel eind op weg geholpen. Ik ben nu bezig om ze in tweespan alles te leren en dat gaat best aardig. Ben benieuwd hoe onze eerste wedstrijd aan het einde van deze maand gaat verlopen.

De honden gaan ook goed. Piper is al helemaal gewend. Af en toe nog wat gemopper en onenigheid met Silke omdat Sil erg jaloers is, maar over het algemeen gaat het best goed. Ik ga regelmatig een uurtje wandelen met Angelique en haar hond Balou. Kunnen wij even bijpraten en de honden rennen zich rot, die blijven gaan. Na afloop valt Piper als een blok in slaap, dus dan even rust! Silke blijft thuis, die en andere honden is helaas geen succes.

Ook ben ik druk op het erf bezig. Onkruid spuiten (waarom groeit dat altijd sneller dan de vaste planten?), vandaag kunstmest gestrooid (mooie bui vanavond!), de omheining weer gemaakt. Veel gesnoeid. De borders zijn weer een eind op streek (de voortuin moet ik nog) en het wilde bloemenmengsel ligt al klaar. Dit jaar aandacht voor de bijen en de vlinders.
Ook zijn vandaag de eerste kanarie-baby's weer geboren! Drie knalgele vogeltjes zijn er uit het ei gekropen, ze waren echter 1 dag te laat.... gisteren was het Pasen!
Laat de lente nu maar komen!

donderdag 22 maart 2018

Kus Doerrie!

In 2007 had ik een nare ervaring die me in het ziekenhuis deed belanden. Door het contact met een medepatiënt kwam ik in aanraking met de Welsh Mountain pony. Polly was de eerste die bij ons kwam wonen, een spierwitte dames-pony. Omdat we 1 pony voor de koets maar zozo vonden, gingen we op zoek naar een tweede... die vonden we in de kop van Noord Holland, Doerak. Doerak had al ervaring met het mennen. Hij kwam uit een vierspan dat ook internationaal wedstrijden had gelopen. Doerak kende letterlijk "het klappen van de zweep" bij samengestelde menwedstrijden.
Met Polly vormde hij een superspan. Soms wel eens wat te enthousiast.

Doerak was slim, heel slim. Er zat echt een koppie op. Doerak had ook humor. Veel paarden en pony's hebben een gelijkmatig stabiel karakter, dat meestal min of meer hetzelfde  is. Doerak niet, die kon je uitlachen en ook boos zijn. Hij ontsnapte uit zijn stal en dook onder het draad in de wei door. Hij wilde altijd mee. Je kon niet boos op hem zijn.

Toen we begonnen met vierspan rijden, stond hij uiteraard voorop. Hij heeft ons op weg geholpen met de wedstrijden, omdat hij wist hoe het moest. Hij liep ieder poortje in dat hij tegenkwam (soms, in zijn enthousiasme, ook wel eens de verkeerde....) en duwde zijn maat tussen de pionnen door, om ze maar niet aan te raken. Doerak was dol op wedstrijden, hoe meer publiek, hoe mooier hij het vond. Ik weet zeker, dat we zonder Doerak nooit zo snel het vierspannen onder de knie hadden gekregen.

Door een ongelukkig aangekomen trap van een andere pony tegen zijn schouder, kreeg Doerak artrose en liep niet meer helemaal rad. Zijn laatste wedstrijd in Oosterland met het vierspan heeft hij gewonnen! Daarna besloten we hem met pensioen te laten gaan. We zijn nog met hem naar de kliniek in België geweest, maar daar konden ze ook niets aan de artrose doen. Het grappige was dat ze hem daar Douraque noemden!

Drie jaar geleden verhuisden Polly en Doerak naar Jetty en Danielle in Drenthe. Daar hebben ze genoten van de goede zorgen van "alles puur paard". Regelmatig hebben we ze opgezocht en nog ritjes met ze gemaakt. Polly hebben we al eerder moeten laten gaan, waarna Doerak  aansluiting vond bij ons andere oude paarden Black en Troy.
Helaas ontwikkelde Doerak insulineresistentie en samen met de hoefbevangenheid werd het lopen voor hem steeds pijnlijker en moeilijker. Op 14 maart hebben we besloten dat het genoeg was. Ik hoop dat hij ergens Polly weer heeft ontmoet en dat ze samen weer kunnen grazen en af en toe weer kunnen racen.

Kus Doerrie!!! xxx






dinsdag 9 januari 2018

en plots is het 2018....

En opeens ben je een paar maanden verder. Afscheid genomen van mijn Amerikaanse werkgever en op zoek naar een nieuwe.... alhoewel op zoek.... het is in deze donkere winter ook wel fijn om lekker thuis te zijn. Onno is veel voor zijn werk weg en ik kan op mijn gemakje voor de dieren zorgen. Ook weer eens wat begonnen met klussen in huis. Dat is ook wel weer eens nodig.
Op Oudjaarsdag een nieuwe camper gekocht. Onno was onze huidige zat en wilde weer eens een andere. Onze eerste camper was een buscamper, die heel goed beviel, maar een te kort bed had. Onno ging dan overdwars liggen en ik moest me opfrommelen in een hoekje. Nu liepen we tegen een buscamper aan, die bedden in de lengte heeft. Na er in gereden te hebben waren we overstag. Ook omdat we nog een leuk bedrag terugkregen voor onze huidige. Eind januari komt hij. Leuk!!
Vlak voor kerst ziek geworden. Vreselijk verkouden. Stoppen met de reuma medicijnen en op finimal de feestdagen doorgebracht. Leuk  is anders.
De pony's en Aike hebben de afgelopen weken niet veel gedaan. Veel regen en mijn ziekte.... echt zin om te rijden had ik niet. Ik geloof niet dat ze het erg vonden.
Afgelopen weekend wel een indoortje gereden. De pony's misten de scherpte, maar gezien hun vakantie viel het me nog mee. Zelf was ik na afloop doodop, helemaal fit ben ik nog steeds niet.
Verder bezinnen we ons op een mogelijk vertrek naar het Noorden van het land. Er lopen wat gesprekken met mogelijke werkgevers en we kijken naar de mogelijkheden om ons huis te verkopen. Ben benieuwd hoe dit af gaat lopen.
Verder gebeurt er niet zoveel.... wel mis ik Bear.......