Marietje nieuw bazinnetje

We zitten een beetje in zwaar weer en dan moet je keuzes maken. Ik zat er al en tijdje over te denken, om voor een paar pony's een andere tehuis te zoeken, toen er een mevrouw appte die vorig jaar ook al interesse in Marietje had getoond met de vraag of ik haar nog had.....  Een van haar paarden is drie weken geleden plotseling overleden aan koliek en nu stond haar andere paardje alleen. Ze heeft twee jonge kinderen en wilde graag een merrie erbij. We hebben afgelopen week gemend in tweespan. Uiteraard Marietje naast haar broer Garçon en dat ging goed. Om een lang verhaal kort te maken... afgelopen weekend heb ik haar naar haar nieuwe huis gebracht. Ze werd daar enthousiast ontvangen. Mooie stal, mooie weide en het klinkt ook met het andere paardje. Het aparte was, was dat ze heel relaxt was. Ze stapte zo de trailer in, niet hinniken, niets. Daar liep ze ook zo haar nieuwe stal in. Ging meteen staan eten. Niet ronddraaien, of hinniken. Gewoon heel rustig, alsof ze het allemaal wel ok vond. Misschien is ze wel blij dat ze nu van die andere boelies af is, Dat ze nu een mooie grote stal voor haar alleen heeft. Meer aandacht, leuke baasjes. Geen idee. Maar ik was er op zich wel blij mee. Je denkt vaak dat je de enige bent die goed voor paarden kan zorgen en dan jouw manier de juiste is, maar dat is natuurlijk niet zo. Heel veel mensen zorgen heel goed voor hun dieren. Ik ga zeker nog eens bij haar kijken en als het toch niet goed gaat, komt ze terug. Ik vind het jammer dat ze weg is, ze was, ze is een hele lieve merrie. Maar stond hier onderaan de rangorde en kwam niet goed tot haar recht. Bovendien, onze situatie is nu dat ik toch wat pony's moet gaan minderen. De gezondheid van ons is wat te onzeker geworden.

Dat Marie, bedankt en ik hoop dat je het daar ook fijn hebt. Vast wel! XXX

 

Passiebloem

 Soms loop je onverwachts tegen iets bijzonders, tegen iets moois aan. Afgelopen zaterdag waren we wat boodschappen aan het doen en wilde ik even naar een apart, klein, specialistische tuincentrumpje hier in de buurt. Een familie bedrijfje, dat een kas heeft, aparte bloemen en planten kweekt en er rondom heen wat cadeau achtige dingen verkoopt. Zo hebben ze midden in de kas een bananenboom staan. Zo af en toe vind ik het leuk om daar even rond te kijken. Ook hebben ze daar lekker ruikende zeepjes voor onder de douche en daar gingen we vrijdag even voor heen. 

Bij het afrekenen kreeg ik een passiebloem. Hier, zei de eigenaresse, hij bloeit in de kas en de bloemen gaan maar 1 dag mee. Ik heb er zojuist eentje voor u geplukt. Hij ruikt heerlijk...

fijne dag! En daar stond ik met een hele aparte bloem in mijn hand. Zo prachtig en de geur.... heel intens, heerlijk! Heel voorzichtig hebben we hem mee naar huis genomen en in een schaaltje water gezet. De hele kamer geurde ernaar. 

Onno heeft hem zelfs 's avonds mee genomen naar boven. Hij slaapt de laatste tijd wat minder goed en passiebloem staat er om bekend dat ze rust geeft bij stress. Hij heeft 's nachts wat geroken en het hielp inderdaad zei hij. 

De volgende ochtend ging de bloem helaas dicht.... maar was nog steeds zo mooi!

Feestje bij stal de Ronde

De herfst is in aantocht en de laatste vijf jaar begint het indoor seizoen altijd met een minimarathon bij stal de Ronde. Overdag leuke mensport waarbij iedereen kan meedoen. 's Avonds komen de grote vierspannen en dat is gaaf om te zien. Helemaal omdat ze het zelfde rondje rijden als wij op de dag gedaan hebben. Vorig jaar natuurlijk geen wedstrijd, maar dit jaar wel! Eindelijk, na bijna twee jaar weer eens een indoor wedstrijd. Het verkennen op vrijdagavond was al weer ouderwets gezellig. Raar eigenlijk dat je dat soort dingen pas mist, als het er niet meer is. 

Sinds coronatijd zijn we bezig om de Engelse pony's te trainen en in ons span in te passen, maar omdat deze indoor weer de eerste was sinds lange tijd, hebben we ons oude vertrouwde span maar meegenomen. Zeus en Joey voorop en Nest en Juno achter. Nest is de vervanger van Lizzy, die we helaas verloren hebben. 

Conrad en Mariëlla uiteraard ook mee. Parkeren doen we altijd een stukje verderop en dan draven we naar de stal. Dan zijn de pony's meteen warm gedraaid. Het weer werkte ook mee. Temperatuur goed, zonnetje erbij, vrijwel geen wind. Ideaal! 

Onverwachts verscheen Onno' s familie nog. Leuk en Hessel kan altijd de prachtigste foto's maken. Kennissen kwamen ook kijken en hebben beide rondjes gefilmd. Ook altijd erg leuk om terug te kijken. 

De rondjes zelf gingen goed. Niet zo snel als anders, de pony's misten wat scherpte en ik wat durf....maar het was zo fijn om dit weer eens te doen. Het is altijd een feestje daar, deze wedstrijd. De hal mooi opgemaakt, perfect parcours, veel publiek. Altijd ontzettend leuk om mee te doen. Na de rondjes gezellig terug gestapt naar de trailers en 's avonds nog terug om de paarden vierspannen aan te moedigen. Perfecte dag!

 

Eindelijk weer eens......

 Eenmaal per jaar houdt onze Menvereniging haar jaarlijkse oefenmarathon met wegtraject. Altijd weer veel georganiseer, maar ook altijd superleuk. Dit keer hadden we de taken binnen het bestuur zo verdeeld dat ik zelf nu ook mee kon rijden. Een mooie gelegenheid om Mr Clinton Jo eens voorop in te zetten naast Zeus en de beide dames Nest en Marietje achter te zetten. De waterbak hadden we al eventjes geoefend, dus daar was Clinton Jo al een beetje op voorbereid. 

Het was ook een leuke gelegenheid om " in kleur"  te gaan en de mooie nieuwe frontriemen, gekregen van bevriende buren/menners, als dank voor het oppassen, uit te proberen. 

Van te voren alles afgestoft, want helmen, bodyprotectors, truien, peesbeschermers, het was allemaal al een tijdje niet gebruikt. 

Een collegaatje van me, reed met haar man en pony achter ons aan. Ze deden voor de eerste keer mee, vonden het heel spannend, maar het ging hartstikke goed en ze hebben veel plezier gehad. Een volgende keer zullen ze zeker weer mee doen. 

De eerste hindernis was de vaardigheid. Die had ik zelf opgesteld en ik had ook bepaalde poorten wat krap gezet, juist omdat ik met dit viertal wilde oefenen. De eerste poorten waren wat onwennig, Zeus liep wat te kijken en er gingen twee ballen af, maar daarna viel het kwartje weer en ging het vloeiend. Ik vind de vaardigheid altijd erg leuk om te rijden. 

De boshindernis waren lange lijnen en dat vinden de pony's (en wij ook) altijd erg leuk. Lekker hard en schuin door de bochten. De Tonnenhindernis aan de Stelleweg was dit jaar een nieuwe locatie. Leuk om door de Stelleweg te rijden en de tonnenhindernis is altijd veel kort draaien. Dat is iets dat Clinton Jo nog erg moeilijk vindt. 

De meeste sensatie is altijd bij de bos/waterhindernis, die door een van de leden, ter beschikking wordt gesteld. Een heuvel, een tunneltje en de waterbak. Ook " onze"  fotograaf mag daar altijd graag zijn plaatjes schieten, omdat dat de meest spectaculaire foto's oplevert. Het span deed het boven verwachting goed. Nest gooide haar hoofd wat omhoog, ze wilde geen spetters op haar gezicht! Clinton Jo sprong de waterbak in, oortjes erop en in volle galop erdoor. Ik was hier erg blij mee! Hopelijk mogen we komend voorjaar toch weer een echte wedstrijd rijden en dan is de kans groot dat ik dit viertal meeneem.

Clinton Jo had het op de terugweg wel gehad. Teveel nieuwe indrukken, te lang, te moe geworden. We zijn rustig terug gestapt en eenmaal thuis met een flinke bak lekkere slobber vond hij het al snel weer ok. Al met al een geslaagde oefen marathon en dat vonden alle andere deelnemers ook!

Spechten

 Sinds vorig jaar hebben we op het erf een spechtenfamilie. In het voorjaar roffelen ze er op los, totdat ze gaan broeden, dan hoor je ze niet meer. Jammer, want ik vind het wel een mooi geluid. 

 Eind vorig jaar hebben ze mijn voedertafel ontdekt met de bosbessen pindakaas pot. Dit jaar hebben ze dat onthouden en ze vliegen af en aan. Natuurlijk moeten ze de pindakaas delen met andere vogels, maar ze zorgen er wel voor dat ze hun deel krijgen.

Ik denk dat de vogels iedere 3 dagen wel een pot leegeten. Ik ben natuurlijk gek dat ik dan een nieuwe ga halen, maar ach, het is zo'n leuk gezicht! Bovendien, als er niets ligt, blijven de vogels gewoon zitten wachten..... net zolang totdat ik het zielig ga vinden en toch maar weer naar het dorp fiets voor een nieuwe pot....

 Dit jaar hadden ze 1 jong en ook die wist al gauw de pot te vinden. Het grappige is dat ze steeds tammer worden. Vanuit de keuken met het raam open of vanuit de gang met de deur open, zijn ze heel goed zichtbaar en heeft mijn broer ze mooi op de foto kunnen zetten. Het mannetje heeft een rode streep op zijn kopje, het vrouwtje heeft dat niet. 

Ik werk veel vanuit huis en ga dan aan de keukentafel zitten. Dan heb ik een perfect uitzicht op de kersenboom en de voerdertafel. Het is prachtig om te zien wat zich daar allemaal afspeelt. Mooier dan menig serie op tv. Je gaat de verschillende vogels ook herkennen. Pa specht heeft bijvoorbeeld meer streepjes op zijn zijkant. Het jong is nog feller van kleur en heeft onderaan meer stipjes. Pa komt eerst eten, dan zoonlief en moeders mag als laatste....

De spechten worden soms weg gejaagd door de eksters, de spechten jagen de koolmeesjes weer weg en als laatste mogen de vinkjes en het roodborstje eten. Gelukkig is er genoeg. 

Af en toe vraag ik met af of al die pindakaas wel goed is voor ze en of ze nog wel eens kevertjes of zoiets vangen. Maar volgens de vogelbescherming doen ze dat wel. Ik hoop het wel. Nu koop ik wel alleen de pindakaas van de vogelbescherming, de mensen-pindakaas is veel te zout.

Dit is de grote bonte specht. De groene specht heb ik op de weide waar de pony's lopen. Die is echter zo schuw, die vliegt meteen weg als we aankomen, laat staan dat we hem op de foto krijgen.

Deze foto's zijn gemaakt door Arjen!

Half juni

 Het is nu half juni. Het gaat beter met de corona cijfers. Onno en ik hebben onze eerste enting gehad. Met Pfizer, allebeide helemaal geen last van gehad. Nu blijven we nog wel voorzichtig, maar de wereld gaat in Nl weer een beetje open. Sommige mensen doen al alsof alles normaal is, maar helemaal gerust ben ik er nog niet op. Straks weer een nieuwe variant en ik denk dat we voor het einde van het jaar ook nog wel een derde enting krijgen.

Het weer is wat stabieler geworden, een mooie droge periode van rond de 20 graden. Het vele regen van dit voorjaar heeft de natuur goed gedaan. Ik heb vele bloemen  in de tuin en alles staat er prachtig bij. De pony's en Aike lopen lekker veel op de weide en we rijden ook veel. We gaan ook weer wat trainen voor de wedstrijden. Al twee keer een oefenuurtje bij de Schouwse gedaan (altijd leuk) en ook alweer gelest bij Piet. 

Wat echt ontzettend leuk is, is de spechten in onze tuin. Ze zijn gek op de roze pindakaas (vol met bessen) en ze vliegen af en aan. We hebben mannetjes en vrouwtjes en zelfs ook een jong gezien op de takken van de kers.  Deze foto is gemaakt door mijn broertje die zittend op een stoel in de gang, met de camera op schoot, wachtend op de spechten, deze foto heeft gemaakt. Naast de spechten bezoeken ook andere vogels de pindakaas. Ik kan haast om de dag een nieuwe pot ophangen. Nou vooruit maar....

Veluwe april 2021

 
In de Normale Wereld hebben we in april altijd een leuke wedstrijd in Kootwijkerbroek en staan we met de camper en de pony's op een camping waar we al 25 jaar komen. Maar het is nu geen normale wereld en dus geen wedstrijd, maar we zijn wel lekker een weekje naar de Veluwe gegaan. Het was koud 's nachts. De rijp stond 's ochtends op de tent en de camper, maar wel een lekker zonnetje overdag. 1 dag regen, maar dat was goed tegen het stof! Mooie ritten gemaakt. Een keer met vrienden, bijgepraat, altijd leuk. Dit keer ook veel wild gezien. Hele groepen edelherten bij het wildscherm. Zwijnen met hun jongen, overal te zien. Damherten, reeën, eekhoorntjes. Leuk, echt leuk. Helaas mocht Piper met haar poot nog niet veel lopen, dus weinig gewandeld. Beetje rondgereden met de auto. wat gefietst (Onno meer dan ik ;-)  ) en uitgerust. Wat ik mooi vind aan de Veluwe is niet zozeer het bos, maar meer de heidevelden. Dat weidse, dat vind ik prachtig. Hele velden met heide, grassen, een enkele boom en er omheen een bosrand en dan die stilte! Alleen de wind die over de vlakte jaagt....

Waar we ook altijd een keertje heenrijden, is Radio Kootwijk. Een heel apart gebouw met een heel eigen geschiedenis staat daar midden op de Veluwe. Een paar jaar geleden was het te bezichtigen en zijn binnen geweest. Toevallig was mijn broer en toen ook. Was heel bijzonder om eens binnen te kijken. 

Half april....

 Het is half april en we sukkelen nog steeds met Piper. Nadat de hechtingen eruit gehaald zijn, ging de wond niet helemaal dicht. Bij controle bleek dat er een onderhuidse ontsteking in de knie zat. Knie gespoeld met zoutoplossing en ontsmettingsspul en nog een antibiotica erbij. Alhoewel ze met legging en rompertje gelopen heeft, was dat blijkbaar niet voldoende. Ze had er teveel aan gelikt. Nu loopt ze al een week met de kap om haar kop en gaat het gelukkig beter. Erg handig is ze er echter niet mee. Ze knalt nog steeds overal tegen aan.

Gisterenavond voor het eerst sinds maanden weer eens gelest bij Piet. Daar aangekomen bleek dat we een band van een van de trailers stuk gereden hadden. Gelukkig is de band niet onderweg geklapt, maar hij was wel overal gescheurd. Kon Onno de band nog verwisselen ook. We hadden Zeus en Garcon voorop en Nest en Marietje achter. In de dressuur liep dit erg fijn. Dit viertal is rustig en loopt heel stabiel. Ook met hen nog wat door de hindernissen gereden. Ook dat ging best goed. Het was echt fijn om weer eens wat anders te doen. De wereld is saai geworden en corona komt ons de keel uit. Maar de cijfers zijn nog steeds slecht en een enting is ook nog steeds niet in zicht. 

Het erf wordt wel steeds groener. De eerste kersenboom staat al vol in de bloesem en de bollen bloeien volop. Ik heb er vorig najaar veel gezet en daar heb ik nu plezier van. Ook het gras groeit al wat, de pony's lopen af en toe al twee uurtje op de weides. 

Op naar het voorjaar.......

Piper gescheurde kruisband

 Het is mijn jaar niet 2021.... althans, tot nu toe heeft het niet veel goeds gebracht. Nog steeds dat rot virus. Silke onverwachts overleden in januari, net als Black eind vorige maand. De dag voordat we Blacky verloren is ook nog Piper geopereerd aan een gescheurde kruisband in de achterknie. Ze liep plotseling slecht en ik was er al bang voor. Dat woeste gedoe met de bal. Keihard rennen en er dan bovenop springen, draaien en plots stilstaan..... en tja dan scheurt de boel.

Gelukkig kon de dierenarts in Sommelsdijk dat repareren. Titaniumblokje erin, en de spaarpot omkeren. Vervelend is dat ze eigenlijk niet mag lopen. Kort aan de lijn en dan een paar keer per dag even uitlaten. Verder in de bench en niet lopen. Nou breng dat een hond maar aan het verstand. Dit gedurende drie weken, dan wat langer lopen en na 3 maanden pas weer los..... 

Gelukkig likt ze niet erg aan de wond en de pleister en mogen dinsdag de hechtingen er weer uit. Het jammere is dat we dus niet kunnen wandelen. Nu merken we pas hoe dat is ons ritme zit. Zonder honden lopen vinden we zinvol, dat voelt raar. Nu proberen we rondom het huis was meer te doen. Gelukkig is het langer licht, maar nog wel koud. 

Het paasweekend staat voor de deur. Ik heb wat lekkers gemaakt, we vermaken ons wel, maar ik hoop dat we nu wat leukere dingen gaan krijgen. 

Dag lieve Blacky

 We wisten dat het eraan zat te komen. Black was oud, erg oud, maar toch als je hem moet laten gaan, is het onverwacht en erg triest. Black kwam bijna 28 jaar geleden bij

ons. Hij was een springpaard, maar belandde steeds op hetzelfde been en dat maakte hem ongeschikt voor de sport. 

Wij mochten hem kopen om voorwaarde dat we hem niet zouden wegdoen. Black was ook groot en zwart en fier, superlief en goed getraind en dat maakte hem voor Onno het geschikte rijpaard. Met Troy kon hij het meteen goed vinden. 5 Minuten na de eerste kennismaking graasden ze al zij aan zij en dat zou 28 jaar zo blijven. Onafscheidelijk. Waar de een was, was de ander. Heel Nederland met ze gezien. Rennen langs de vloedlijn konden ze als geen ander. Beiden volbloedpaarden, snel, sneller, snelst...... Troy net iets sneller en daar baalde Black altijd van. 

Terschelling, Texel, Drenthe, Veluwe, overal zijn we geweest en hebben we eindeloos met ze gereden. Ze kwamen in ons leven toen wij ook jong, sterk en vol energie in het leven stonden. Ze pasten bij ons

Misschien zijn ze te vroeg met pensioen gegaan, maar misschien ze ze daardoor ook wel zo oud geworden. Bij "Alles puur paard" hebben ze hun laatste jaren doorgebracht. Heerlijk in de wei, mooie grote stallen, liefdevolle verzorging. Het was ze gegund. Vorig jaar moesten we Troy al laten gaan en deze week Black. Nu zijn ze weer samen, rennen langs de hemelse stranden en grazend  zij aan zij op de eeuwige vlaktes. Voor ons een hoofdstuk afgesloten, mooie herinneringen blijven. 

Bedankt jongens,XXX   

Ik mis mijn hond....

 Het is nu half februari en ik mis Silke. Piper is niet zo'n buiten hond, zeker niet als het koud is. Ik kan me daar ook wel wat bij voorstellen. Als je in Nigeria geboren bent, is Nederland vaak koud. En koude hebben we gehad. Sneeuw en tot minus 7 vorst, zelfs in Ouddorp.

Dus Piper wil weer naar binnen als ik de pony' s ga voeren, mest ga ruimen, of buiten aan het rommelen bent. Silke was dan altijd in mijn buurt. Ze lag op haar vast plekjes, zodat ze me kon zien en soms, uit mijn ooghoek kijkend, denk ik nog dat ze daar ligt.... ook was het wel geruststellend dat ze bij me in de buurt was. Het gaf een veilig gevoel. Niemand kon me benaderen zonder dat ze dat zag en aansloeg. Nu loop ik vaker alleen op het erf...... gelukkig wordt het weer langer licht!

Voorlopig komt er geen 2e hond. We houden het even bij alleen Piper. Het is rustiger in huis, makkelijk met de camper en als we weg gaan. Bovendien werken we allebeide veel thuis, dus alleen is Piper zelden. 

Piper is wel meer Onno's hond. Mij vindt ze ook wel leuk, maar Onno is leuker! Ach, je moet je plaats weten in huis...... ;-)

Het is nu 23 februari, ruim een week geleden lag er nog sneeuw en werd er geschaatst. Nu is het voorjaar en wordt het morgen 17 graden. Ik heb dit liever! Op naar het voorjaar. Helaas is dat virus er nog en zitten we in lockdown, maar vooruit, we moeten maar kijken naar wat wel mag en gelukkig kunnen we nog mennen.

Dag lieve Silly (18 januari 2021)

 Wat een rot start van dit nieuwe jaar. Was vorig jaar januari al diep triest vanwege het plotselinge overlijden van Troy, gisteren hebben we zeer plotseling Silke verloren. 

Sil begon de laatste dagen wat minder zin in wandelen te krijgen. We dachten aan artrose aan de voeten. Ze at goed en was vrolijk, maar wel erg moe. Toen begon ik aan een soort van attack te denken. Lars heeft dat ook gehad en was toen ook zo moe. Maandagochtend was ze nog moeier en heb ik de dierenarts gebeld. Daar bleek, na onderzoek dat ze een grote tumor op haar milt had, die was opengesprongen en dat haar buikholte vol met bloed zat. We hebben nog even een operatie overwogen, maar de kans dat ze daar door zo komen, plus het feit dat na 6- 12 weken mogelijk uitzaaiingen zouden optreden heeft me doen besluiten om haar in te laten slapen. Wie had dat nou gedacht? Tien jaar oud, nooit iets gehad en opeens dit. We waren er kapot van. Zo'n lieve hond......

Sil was mijn hond, waar ik was, was zij. Lag ik in bad, lag ze voor het bad. Was in in de keuken bezig, dan lag ze (heel onhandig..)altijd voor de koelkastdeur. Was ik aan het thuiswerken, lag ze onder de tafel of achter mijn stoel. Buiten liep ze bij mij in de buurt. Wilde Lars of de laatste paar jaar Piper, te ruw spelen, dan zocht ze bescherming bij mij. Kwamen vreemden te dicht in mijn buurt, dan ging ze voor me staan te brommer.... 

;s Nachts als ik er even uit ging, lag ze op de roze bank. Even knuffelen en dan verder slapen.

Bij het mest ruimen in de bak, liep ze altijd met me mee. Wel beetje uit de buurt van de pony;s maar wel bij me in de buurt. 

De camper vond ze geweldig! Lekker mee en leuke dingen doen. De voorstoel moest ik met haar delen. Als we reden lag ze op mijn schoot, met haar kop op mijn arm, te slapen of uit het raam te kijken. Stonden we stil, dan was de voorstoel voor haar. 

Plotseling is het leeg en stil zonder haar. Ik mis haar. Geen Silly meer om me heen, geen geknuffel meer. Soms een brombeer naar andere honden, maar voor mij (voor ons) de allerliefste hond. Dag Silly, bedankt voor je liefde en kameraadschap! XXX