Laatste dag van het jaar 2020

 Ik ben blij dat dit jaar voorbij is. Alhoewel we nog in lockdown zitten en de wereld nog stil staat, hoop ik toch op een beter nieuw jaar. 

2020 begon al slecht met Onno die ziek was. Alhoewel we daar niet echt ruchtbaarheid aan gegeven hebben, heeft dat wel een flinke stempel op ons gedrukt. Van gezond naar goed ziek in een fractie van tijd, heeft grote impact. 

In januari stierf ook Troy, bijna 33 jaar oud. Hij had de hele dag op de wei gestaan, gewoon gegeten 's avonds, gaat liggen om 11 uur en (met beetje hulp van da) sterft. Een mooie dood voor een fijn paard, maar ik mis hem nog steeds en Black ook!

Zouden we met mijn verjaardag met ons vijven gaan eten, gooit een of ander rotvirus roet in het eten en verandert de wereld. Weg wedstrijdseizoen, weg vakantie, weg leuke dingen, weg samenkomen.... Thuiswerken werd de norm. Gelukkig konden we met mijn bedrijf snel weer door. Kantoren en locaties aangepast, onze medewerkers voorzien van allerlei hygiënische middelen. Het enige dat ik niet mis, is het vele autorijden. Af en toe naar kantoor in de 2e helft van het jaar en zelfs nog een weekje Veluwe met de pony's. Hele week regen gehad. Dat kon er ook nog wel bij.....

Omdat aangeraden werd niet te reizen, bleven de Nederlanders in eigen land en is het in Ouddorp nog nooit zo druk geweest. Werkelijk overal waren toeristen. Het was druk, te vol. Niets aan. 

Positief is dat we thuis de ruimte hebben. De tuin is nog nooit zo mooi geweest. Ik kan op mijn gemak de dieren verzorgen, tussendoor rust nemen en dat komt de reuma ten goede. Onno heeft ook weer een leuke baan gevonden en we zijn beiden gezond. 

Toch mis ik het uitkijken naar iets. Het lessen bij Piet omdat we een wedstrijd hebben. De vakanties, de daagjes weg naar de dierentuin. Simpele dingen, maar zonder dat wordt het saai en eentonig. 

Ik hoop dat de vaccinaties werken en dat we weer terug kunnen naar normaal. Dat normaal er anders uit zal zien dan voorheen, is ook duidelijk. Maar hoe.... we zullen het zien. Welkom 2021!!

Blacky

 Waren we een paar weken geleden nog in Drenthe op bezoek bij onze Black en was hij naar omstandigheden nog ok, werden we deze week opgeschrikt door een telefoontje van Jet dat het toch opeens een stuk minder met hem ging. Met name zijn peesblessure speelde op en daardoor kon hij eigenlijk niet meer lopen. 

Met spoed naar het Noorden afgereisd en overleg gehad met de dierenarts aldaar. Ik was bang dat het einde verhaal zou zijn, ook gezien het feit dat hij leeft op vloeibaar voedsel, koliekgevoelig is, zijn blessure, zijn leeftijd, we gaan de winter in..... 

Maar goed, besloten is om hem op dubbele dosis novocam te zetten om te kijken of we zijn been nog wat dunner en minder pijnlijk kunnen krijgen. Wat boxrust (het is toch rotweer), beperkt en alleen op een strookje weide wat grazen. Wie weet. We zijn nu drie dagen verder en het lijkt te helpen. Volgende week gaan we weer heen. Hij kan uiteraard niet op de medicijnen blijven, zeker niet deze hoge dosis, maar misschien kunnen we er nog een paar maanden (???) uitslepen voor hem. Het zou toch wel heel triest zijn, als we naast Troy dit jaar, ook Black moeten missen. Kom op Black, we gaan er nog even voor!

Bijna eind november....

 Het is inmiddels alweer vroeg donker en laat licht. Aike gaat weer als vanouds. Tijdens de check van zijn voeten door de hoefsmid in de Bosdreef hebben ze naar aanleiding van zijn shock eind oktober ook zijn bloed gecontroleerd op de alles wat ze konden verzinnen.... niets gevonden. Nog geen infectietje, of virusje, helemaal niet. Dat is aan de ene kant goed nieuws, maar aan de andere kant wat onbevredigend...

Hij is nu weer als vanouds. Loopt de hele dag lekker met Joey op de weide en 's nachts op stal. Onbeperkt kuil, zijn slobberhapje, vitaminenkoeken en hij is weer hartstikke vrolijk. Ik hoop nu echt dat dat even zo blijft en dat zijn voet ook goed blijft gaan. De zool is nog erg dun, enkele mm, dan zou eigenlijk een cm moeten zijn. Erg kwetsbaar dus. Maar goed, iedere dag groeit dat denk ik dan maar en het is toch een lange saaie winter.......

De pony's gaan prima. Ik rijd veel tweespan. De lessen bij Piet zijn ook gestopt. We zullen nog wel een paar keer gaan, maar komend voorjaar maar weer wat intensiever, als tenminste dat rotvirus weg is.

Verder werken we thuis, lopen we met de honden, werken we thuis, rijden we wat..... saai, saai saai, maar we zijn gezond en zullen het wel overleven!

1 week later

 Je moet de goden ook niet verzoeken. Schreef ik een week geleden nog dat Aike zo goed ging en dat ik zo blij was...... ging het afgelopen vrijdag weer goed mis. 

Op donderdagmiddag had Aike opeens weer een dikke koker. Niet erg, maar toch dikker dan normaal. Nu zeiden ze in de kliniek steeds: maak je daar geen zorgen om. Het is dun weefsel, laagste punt van het paard. Vocht hoopt zich daar op, oude mannen kwaal.....Dus ik besloot het nog even aan te zien. 

Op vrijdagochtend was hij echter nog iets dikker en een paar uur later was hij zo dik geworden en warm en stond Aike te flemen. Dus de dierenarts gebeld. Dit keer iemand anders. De praktijk waar we normaal gesproken naar toe bellen, werkt de laatste tijd veel met net afgestuurde dierenartsen. Nu moet iedereen het leren, maar Aike is geen beginnersgeval. De andere praktijk eigenaar vond het niet erg dat ik belde en kwam gelukkig zelf. 

Aike bleek al ruim 40 graden koorts te hebben. De da wilde graag zijn koker controleren, omdat hij daar " iets" vermoedde. Hij wilde hem een roesje gegeven, omdat een paard dan uitschacht. Op mijn verzoek heeft hij Aike een hele lage dosis gegeven en god, wat ben ik daar achteraf blij om!

Op het moment dat de da de sedatie gaf, schoot Aike in een shock. Hij begon zwaar te ademen, te trillen, dreigde om te vallen, zijn ogen draaiden weg..... ik dacht dat hij dood neer zou vallen. Gelukkig bewaarde de da zijn kalmpte, hij rende naar zijn auto om een anti-allergie-andrealine-spuit te halen. Het was nog even moeilijk om een ader te vinden, omdat zijn bloeddruk al weggevallen was, maar gelukkig lukte het wel, Spuit erin..... al met al duurde het nog 45 minuten voordat Aike weer bijkwam.

In de tussentijd, wel antibiotica/penicilline en wat koortsremmer en pijnstiller gegeven. Het is haast niet te geloven, maar anderhalf uur later was hij weer kiplekker. 

De da is een dag later nog terug geweest, maar Aike was toen zo stabiel, koortsvrij en weer in zijn goed doen, dat we niets meer aan medicatie gegeven hebben. Hij loopt iedere dag lekker met zijn maatje Joey in de wei naast het huis. 

Al met al zijn we ons weer rot geschrokken. Dit is nu de 3e keer sinds april, dat Aike een dikke koker krijgt en er binnen 24 uur daarna iets naar gebeurt. Dus de discussie met de dierenartsen van de Bosdreef weer opgestart. Ze denken dat er ergens in het lymfsysteem rondom de koker een ontsteking, een afwijking, een vernauwing, een.... zit, die af en toe de kop opsteekt, koorts veroorzaakt en dan Bam, ellende. Volgende week had ik daar al een afspraak staan met de smid voor zijn voet en dan gaan ze meteen een bloedtest doen en een echo op zoek naar de bron. 

Ik ben benieuwd. Ondertussen meet ik 's ochtends en 's avonds zijn temperatuur, maar tot nu toe blijft die mooi stabiel. Hopelijk blijft dat zo. Wordt vervolgd.....

Herfst

 Inmiddels zijn we alweer een paar maanden verder. We zijn opnieuw in een gedeeltelijke lockdown, omdat dat rotvirus nog steeds rondwaard. Gelukkig zijn we tot nu toe gezond. Het is echter wel een saaie wereld zo.

Het positieve nieuws is dat Aike goed gaat! Hier ben ik zo ongelooflijk blij mee. Ik was echt bang dat ik mijn grote zwarte vriend zou verliezen. We zijn een keer of 5 op een neer geweest naar de Bosdreef om zijn verband te verwisselen. Iedere keer weer spannend, maar iedere keer was de zool weer wat dikker geworden. Half augustus kreeg hij speciaal beslag. Een gesloten ijzer met daaronder een steunpad. Hierdoor werd wel de hele onderkant afgesloten. Dit resulteerde 5 weken later in een natte plek in de zool, door zweten. Nu heeft hij een ijzer met een dikke rand, die aan de toonzijde de plaats van het hoefbeen beschermd en aan de achterkant alleen een pad. Hij loopt er op als een tierelier. Dit tot onbegrip van de kliniek. Over een paar weken gaan we weer heen. Bekappen, controle foto en nieuw beslag. Zo hopen we toch dat hij rond kan blijven hopen. Zijn darmen zijn weer helemaal goed en hij ziet er ook veel beter uit, niet meer zo mager. Ook zijn humeur is weer de oude Aike. We hebben ook alweer een stukje door de wijk gewandeld en ik hoop dat ik er deze winter nog een keertje op kan zitten om een rondje door de buurt te stappen. 

Vorige week zijn we nog een midweek naar de Veluwe geweest met de pony's en de camper. Mijn oom en tante pasten weer op het huis en de achter gebleven dieren. Ook Silke hadden we thuis gelaten. Rotweer gehad, veel regen. Gelukkig nog wel een paar mooie ritten kunnen maken, maar de regendeken zijn niet af geweest. Ondanks het slechte weer vond ik het heerlijk om toch even een paar dagen weg te zijn. 

Nu gaan we een lange saaie winter  te gemoed. Geen wedstrijden voorlopig, geen kerstmarkten, leuke uitjes en dergelijke. Maar goed, als we maar gezond blijven. Gelukkig kunnen we thuis nog wel lekker rommelen.

Aike opnieuw in de kliniek

Het houdt maar niet op, wat een rot jaar. Wat een ROT jaar!!

Afgelopen woensdag opnieuw met Aike naar de kliniek gegaan en hem opnieuw daar achter moeten laten.
Door het cortison medicijn gebruik is hij bevangen geraakt aan zijn rechtervoor voet. Heel dat f..internet staat vol met bevangenheid door suikers, niet te lang op de weide, te dikke pony's en weet ik het al wat meer. Maar nergens lees je iets over bevangenheid door cortison gebruik. Ja, ergens op een Amerikaanse site vond ik uiteindelijk iets. Terwijl het dus vaak voorkomt!
Ze moesten Aike wel cortisonen geven voor zijn ontstoken darmen, omdat hij er anders ook niet meer was geweest. Soms moet je kiezen tussen de cholera en de pest zal ik maar zeggen.
Enfin, het leek allemaal niet zo erg, hij had wat last van zijn voet op ongelijke grond, maar stapte er vrolijk op los. Na een weekje ontstekingsremmers (nee, geen bute!) ging het eigenlijk heel goed. Toch besloten om een foto te laten maken van zijn voet, na alles wat er gebeurd is, wilde ik zeker zijn dat alles goed is, voordat we weer zouden gaan stappen. Nou nee, dus, het was helemaal niet goed.
De foto wees uit dat zijn hoefbeen gedraaid en gezakt was. Maar Aike zou Aike niet zijn, als hij daar niet iedereen weer verbaasde. Normaal gesproken loopt een paard niet meer en heeft veel pijn. Aike draafde daar, zonder pijnstillers, de monsterbaan op en neer. Vrijwel helemaal rad.
Er was ook nog (alsof het nog niet genoeg was....) een kleine zweer in zijn hoef.
Omdat hij zo verbazend goed loopt en geen pijn heeft is besloten om de behandeling te starten.
Zijn voet is goed ontsmet en hij staat nu op een soort van steunzolen en met zijn voet helemaal in het verband en deel gips om de boel op zijn plaatst te houden. Het wondje van de ontsteking moet goed dicht en de zool moet wat gaan aandikken. Dan willen ze met een speciaal beslag de voet zo ondersteunen dat het hoefbeen en de hoefwand weer parallel komen, dan hechten de lamellen weer en zal het allemaal genezen. Gaat wel weer een jaartje duren.....

Aanstaande maandag gaan ze het verband verwisselen en als het wondje dan dicht is, mag hij mee naar huis. Iedere  5 of 6 dagen moet ik dan terug voor een verband wissel (ligt eraan hoe lang het verband houd) en dan na 3 of 4 weken kan het beslag eronder.
Ik heb besloten om met hem op en neer te rijden. Verder doen ze daar niets, maar de kosten lopen ook op. In zijn stal en paddock staan, kan hier ook. Ik heb toch vakantie en we gaan nergens heen. Ik had het liever anders gezien, maar we gaan toch proberen om Aike ook hier weer doorheen te krijgen.
Ik hoop alleen dat zijn voet stabiel blijft, dat er nu toch niet nog iets anders geks gaat optreden, want dan vrees ik echt het ergste, maar goed, gelukkig ben ik een positief mens en geloof ik in de kracht van positief denken......
We gaan er weer voor!!

Bijna de langste dag

Ergens gaat de tijd zo langzaam in deze corona-tijd. Niets om naar uit te kijken. Geen wedstrijden, geen evenementjes, geen vakantie. Thuis werken. Maar dan opeens is het dan ook alweer de langste dag, ok, morgen dan. De tuin is nog nooit zo mooi geweest. Heel veel bloemen dit jaar. Ook nog genoeg gras voor de pony's. Erg droog geweest, maar dan opeens ook twee weekenden achter elkaar flink wat regen en tja, dan schiet alles de grond uit.
Aike gaat gelukkig goed. Hij is wel tien jaar ouder geworden en nog niet helemaal de oude. Hij heeft niet 1 maar 2 jassen uitgedaan. We stappen 's avonds geregeld een rondje. Draven wil hij nog niet echt. Hele kleine stukjes en dan loopt hij erg stijf en gevoelig. Mager als een lat. Ik kan er ook niet veel eten in stoppen, want dan kan hij weer bevangen worden. Gelukkig loopt hij wel de hele dag op het gras en hij kan het goed met Clinton vinden. Ze lopen dan samen en dat gaat prima.
Arjen is na bijna 16 weken op zijn schip te zijn geweest, ook eindelijk thuis gekomen. Nu kan hij zich richten op zijn nieuwe huisje. 1 juli gaat hij verhuizen.
Onno is begonnen met zijn nieuwe baan. Gelukkig gaat dat ook goed. De afgelopen 7 maanden zijn net erg plezierig geweest en hebben een behoorlijke wissel op ons getrokken. Maar goed, op naar de 2e helft van het jaar! Hopelijk gaat dat rot-virus nu de wereld uit, want die 1.5 m maatschappij is niets voor mij.....

Aike opnieuw in Bosdreef

Potjandikkie, zo heb je een gezond paard en zo heb je een doodziek paard! Op woensdag 22 april vonden we Aike 's ochtends om 9 uur liggend op de grond in de paddock. De opgeroepen da constateerde meer dan 40 graden koorts en heel veel gas in zijn darmen. Hij was ook heel erg aan de diarree. Het spoot er gewoon uit. Geen moment geaarzeld en de Bosdreef gebeld. Aike ingespoten met pijnstillers en wat voor zijn darmen, op de trailer gezet en richting België gereden. Gauw nog even een attest gekregen van de da, want België zat in lockdown, vanwege dat rot-virus.
Daar stonden ze ons al op te wachten.
Wat een fijne kliniek is dat toch. Ze tappen direct bloed af voor analyse, dat komt 10 minuten later binnen, ze brengen een infuus aan, ze binden zijn staart op zodat hij niet vies wordt. Ze stoppen meteen 10 liter ontgiftingsmiddel in zijn darmen. Hup via een slang en trechter door zijn neus. Geen geaarzel....Dat geeft al zoveel rust, want ik was echt met een rotgevoel heengereden.  Ik dacht, daar gaat mijn mijn grote zwarte......en het heeft ook niet veel gescheeld, hij is doodziek geweest.
Gisteren, twee weken later,  hebben we hem weer opgehaald.
We weten wat hij heeft gehad, een ontstoken dikke darm, een hele erg ontstoken dikke darm. De oorzaak daarvan? Onbekend. Ze hebben van alles bekeken, alle testen in bloed, mest en cellen waren negatief. geen salmonella infectie, geen Crone, geen kanker, geen bacterie, geen vergiftiging......

Het meest waarschijnlijk is een plotselinge extreme reactie op bute. Bute heeft Aike gehad, omdat hij begin april een dikke koker had. Dat verdween weer, maar kwam na twee weken terug. We dachten dat de ontsteking (hij had bij zijn koker een wondje) niet helemaal weg was en hem nog een paar dagen bute gegeven....
Mevr Katleen, de dierenarts, ziet wel vaker paarden die extreem op dit geneesmiddel reageren. Ik had er nog nooit van gehoord. Aike heeft wel vaker bute gehad. Ik denk dat iedere paardeneigenaar wel een pot van die pillen op stal heeft staat.
Enfin, ik zal geen verhaal doen, van wat ze allemaal geprobeerd hebben die twee weken voordat de behandeling aansloeg, maar antibiotica, astronautenvoer, darmen enten met mest van gezonde paarden, cortisonen, vitaminen, alles via een infuus. Na anderhalve week begon de behandeling aan te slaan en begon hij weer te eten.... Jemig wat was ik blij.
Gisteren hebben we hem opgehaald. Op de valreep kwamen we Hans nog tegen, de arts die hem (bijna 8 jaar geleden alweer) toen geopereerd heeft. Hans wilde graag nog wat foto;s maken om te zien hoe de botten in zijn linker voorvoet aan elkaar geheeld waren. Dat ook nog gedaan. De botten waren zo mooi geheeld, en op de rest van zijn voet was ook geen artrose te zien! Al zijn gewichten zagen er nog prima ook. Dat is ook goed nieuws voor een 20 jarige " Fryske" .
Tas vol medicijnen meegekregen en thuis nu verder herstellen.
Dat doen we! Op naar (hopelijk) een aantal goede jaren met mijn grote zwarte vriend.
en met dank aan de Bosdreef en haar mensen, die nu voor de 2e keer mijn paard gered hebben!

Wat doe je als de wereld stil staat?

Sinds eind februari is alles veranderd. We werken thuis, mogen nergens meer heen. Moeten afstand houden van elkaar, Het is nu half april en het lijkt de goede kant op te gaan door alle maatregelen, maar de verwachting is dat het zeker nog anderhalf jaar gaat duren voordat er een vaccin is. En wat doe je in een wereld die stil staat?
Er het beste van maken!
De tuin is op orde. Het is sinds een maand werkelijk prachtig weer. Geen druppel water en volop zon iedere dag. De fruitbomen in de tuin zijn nog nooit zo mooi geweest. Heel bijzonder!
We hebben Aike weer eens voor de tweewieler gezet. Niet dat dat nu zo comfortabel rijdt, maar het staat wel mooi.
Vorig jaar om deze tijd hadden we onze wedstrijd in Kootwijkerbroek, dit jaar is voorlopig alles afgelast. Om toch even te kunnen kamperen, hebben we de camper in de tuin gezet. We lunchen daar en hebben zelfs al een keer gebbqd. Het grappige is dat als we tegen de honden zeggen " we gaan naar de camping", ze al hard richting de camper rennen....
Alle tijd voor de pony's ook. We mennen veel. Na een tijdje dubben, toch besloten om Jesse te verkopen. Het werd tijd voor hem om aan het werk te gaan, hij ging zich vervelen. Daar het nog drie jaar duurt voordat hij oud genoeg is om me te mogen op wedstrijd, en we nu met de anderen een goed lopend span hebben, hebben we voor hem een leuke nieuwe baas gezocht en gevonden! Jesse gaat naar een leuke menner, die al een valk pony heeft er nu tandem gaat rijden. Jesse moet de voorpony worden. De nieuwe eigenaar lest ook bij Piet, dus we zullen hem nog regelmatig gaan zien. Leuk!

Dan onze " laatste" Engelse pony, Mr Clinton Jo. Clinton is de meest aardige, de mooiste ook, maar de meest moeilijke. Beetje autistisch, lang hengst geweest, met merries in de moutains gelopen.
Mijn droom was om hem naast Joey in het span voorop te zetten. Twee sneeuwwitte hengsten voorop, dan leek me prachtig. Echter, zo gauw er een andere pony in de buurt kwam, werd het knokken..... dus na lang proberen besloten om hem te ruinen.
Longeren en het tuig dragen was allemaal ook wat lastiger dan de anderen. Hij had veel tijd nodig om het allemaal te begrijpen. Dit voorjaar hebben we ook gewandeld met hem door het dorp, dat ging prima.
Nadat Jesse weg was, hebben we hem geïntroduceerd bij Pluckie, dat ging wonderwel zonder problemen. Vorige week hebben we hem voor de koets naast Zeus gezet. Ik had veel protest verwacht, maar eigenlijk ging dit ook goed. Eenmaal was er een beetje paniek en stond hij op zijn achterste benen, maar al met al viel het reuze mee. Dit weekend gaan we nog een keertje. Dat komt dus wel goed. Geen twee sneeuwwitte hengsten straks, maar hengst en ruin..... nou ja....

Tot slot, het eiland zit op slot. Alle parken dicht, parkeerterreinen dicht. Geen recreatie in huisjes, campings op haven.... geen hond te bekennen en we vinden het heerlijk! Wat een rust. Je ziet weer herten lopen, zee honden zwemmen, vogels, vlinders.... ongelooflijk hoe snel de natuur zich hersteld, als er geen mensen meer zijn. De oorzaak is triest voor veel mensen, maar stiekem geniet ik van deze rust.....

Wat een rot jaar tot nu toe....

Nou zeg, ik kan niet zeggen dat ik blij ben met 2020 tot nu toe.
Worden we eerst half januari wakker gebeld omdat Troy overleden was. Een maand later werd Rooie Poes ziek en overleed ook. Onno is sinds eind november niet erg lekker en krijgt een aantal tegenslagen te verwerken en nu zitten we sinds eind februari met dat rot virus.
Heel de wereld is van slag, honderdduizenden mensen ziek, duizenden mensen overlijden en heel de wereld zit op slot. Wat een toestand, bijna onwerkelijk.
Met mijn medicijnen behoor ik tot een hoog risico groep en kom dus nergens.
Indaver hoort bij de cruciale sector en mag niet uitvallen, dus zijn mijn collega's en ik keihard aan het werk om op onze medewekers te passen en de operaties gaande te houden.
en alle respect voor al die mensen in de zorg.
en dit gaat nog maanden duren....

Na alles wat we onze aarde aangedaan hebben, slaat ze nu terug. Ik hoop dat als we dit achter de rug hebben, we met zijn allen wat voorzichtiger worden en beseffen wat we hebben.
Sterkte voor iedereen, pas op jezelf en je naasten.

Dag Rooie Poes, dag Guus!

 Bijna 15 jaar geleden kregen we van een kennisje twee jonge katjes. Deze moesten de muizen te lijf gaan in de stal. Het waren broer en zus, een rode kater en een lapjes poes. We noemden ze Rooie Poes en Zwarte Poes. Rooie Poes was erg sociaal en speels, Zwarte Poes was wat meer afstandelijker.

Rooie Poes zat graag bij mij, als ik achter de pc zat. In mijn armen was hij veilig voor de honden. Typen ging lastig, maar gezellig was het wel.
Buiten gingen ze op hun eigen manier met de honden om. Even kijken waar ze waren en dan gauw via het raam naar binnen springen.
Toen drie jaar geleden Piper uit Nigeria bij ons kwam wonen en Piper wel erg gefixeerd was op de poezen, besloten we Rooie Poes aan nicht Marja te geven. Zo verhuisde Rooie Poes naar Texel en werd " Guus"
.
Guus en Marja waren onafscheidelijk. Guus was Marja's schaduw. Ze sliepen tegen elkaar aan, uren spelen. Gek waren ze op elkaar. Veel foto's en filmpjes hebben we daarvan. Guus apporteerde balletjes en was ging op de tuinslang. Twee weken geleden werd hij ziek. Helaas was daar niets meer aan te doen en hebben we Guus moeten laten gaan. Marja gaat een heel bijzonder maatje missen. Dag Guus, bedankt dat je bij ons bent geweest! xxx

George Schepperle

Afgelopen week hoorden we heel toevallig (Arjen las het in de krant bij de tandarts) dat ons " huisdominee"  George Schepperle was overleden. George was kind aan huis vroeger bij mijn opa en oma en verbonden als dominee aan de Doopsgezinde Kerk. George hield van mannen, dat was in die tijd nog niet zo geaccepteerd als nu, maar voor mijn opa en oma maakte dat niet uit.
Ieder jaar met de kerst kwam er een kaart met een persoonlijk stukje tekst van hem en uiteraard kreeg hij een kaart terug. Hij heeft ons zelfs nog opgezocht, hier in Ouddorp.
George leidde de begrafenis van Opa en Oma, van mijn moeder en van Arie en dus leek het ons logisch om ook naar zijn begrafenis te gaan. Arie en Tonia en Arjen hebben de begrafenis bijgewoond en een bloemstuk meegenomen als dank aan onze familie de Jong op Terschelling. George is begraven op een natuurbegraafplaats in Friesland, terug naar de natuur zoals hij zelf zei. Dag George....

Zeik winter.....

Wat een zeik winter.... dit weekend voor de vierde keer op rij " code geel". Windkracht 8, veel regen en een hoop ergernis. De hopkes staan weer op ijzers, maar rijden ho maar. Niet dat ze bang zijn voor de harde wind, maar ik moet er ook niet aan denken om een tak of dakpan op ons kop te krijgen.
De temperatuur is niet slecht, maar vanwege de harde wind en vele regen staan ze toch veel op stal. Joey aan de overkant, bij Jesse en Pluck in de stallen van Jaap en de rest hier. Past precies allemaal.
De paddock was erg slecht geworden. De bovenste laag was blubberig geworden en hield de regen tegen. Onno heeft regelmatig met trekker en frees de bovenlaag los gemaakt, maar dat hield niet echt meer.
Afgelopen week is door een kraan 20 cm van de bovenlaag verwijderd en is er veel nieuw zand opgebracht. Het lijkt wel een duinlandschap nu, maar de pony;s staan droog!

Dag Troy!

Toen Onno en ik net in Veere woonden en we alleen Jelle hadden, kochten we een paard. Daar ging nogal wat gedoe aan vooraf, omdat de gewone Nederlandse KWPN paarden erg duur waren en vaak ook nog eens onbeleerd waren. Toen ik mijn beklag daarover deed bij het stamboek gaf een aardige man mij de naam van een familie de paarden uit Polen haalde. Daar vonden we Troy. Hij heette eigenlijk Epitet, maar dat vonden we geen leuke naam. Troy was net drie en een Poolse Maloposlki, een volbloed paard, met 75% pools Arabische bloed en 25% engels volbloed. Troy bleek geen makkelijk paard om te rijden (heb er in het begin vaak naast gelegen) maar was zeer vriendelijk en lief. Bovendien was hij gefokt voor de renbaan en kon werkelijk heel heel hard rennen. Hij had zelfs een 5e gang, een soort van rengalop. Met Jello kon hij het gelukkig goed vinden en samen hebben ze een paar jaar op de manege in Vrouwenpolder gestaan.
Toen we verhuisden naar Ouddorp en we wat grond bij het huis kregen, hebben we er nog een paard bijgekocht. Bij de oude eigenaren van Troy vonden we Black. Black was een voormalig springpaard, dat steeds op hetzelfde been landde tijdens het springen en daardoor niet meer geschikt was voor de sport. Black was 75% Engels volbloed en Belgische gefokt. Vanaf het moment dat Black en Troy elkaar zagen waren ze maatjes. Troy was mijn paard en Black was van Onno. We hebben heel wat ritten met ze gemaakt. Van Terschelling tot Texel, van Veluwe tot Drenthe. Ook springles (Onno en Black waren daar goed in, Troy en ik niet....) en vele ritten in de omgeving van Ouddorp.

Onno wilde nog wel eens uitslapen en mijn favoriete ritje was om 's ochtends heel vroeg met Troy naar het strand te gaan. Bij laag water, rennend langs de vloedlijn richting de vuurtoren. Alleen op de wereld met mijn snelle paard. Tegen de tijd dat we richting huis gingen, kwamen de eerste toeristen het strand op en werd Onno net wakker. Geen sneller paard dan mijn Troy.
Er kwamen meer paarden, Aike en Bear, en later de pony's. We gingen wat mennen en de tijd kwam dat Troy en Black met pensioen gingen. We vonden een super goed adres voor ze bij Jetty en Daan in Drenthe. Het ging me aan het hart om ze daar te brengen, maar mijn gezondheid en de andere dieren kosten veel werk en in Drenthe was meer gras waar ze lekker de hele dag konden grazen. Ook bij Jet, waren ze onafscheidelijk en kregen ze een voorkeursbehandeling. Supergoed werd er voor ze gezorgd, dat hadden wij in Ouddorp niet beter kunnen doen. Vaak zijn we op bezoek geweest. Het was zo fijn om ze daar te zien.
Afgelopen zondagnacht was het voor Troy genoeg. Hij was op. Hij ging liggen, het was mooi geweest. Uiteraard hebben we hem laten gaan. Na bijna 29 jaar deel te zijn geweest van ons leven, is op 32 jarige leeftijd Troy de eeuwigheid in gegaloppeerd.....Dag Troysie, in gedachten rij ik met je mee........
(Black moet nu op 33 jarige leeftijd een nieuw maatje vinden...... hopelijk vindt hij die in Indy een hele lieve merrie.....we wachten het af....)